خودکار سياه

احیاهای امسال خیلی بهم نچسبید، بی روح بودن. حسشون نکردم. البته خونه بابا اینا یه جورایی بهتر بود ولی بازهم حال و هوای سالهای قبل رو نداشت. همش دلم میخواست بعد از مراسم مثل سالهای قبل پدربزرگ و مادربزرگم رو میدیدم و قبول باشدهاشون رو میشنیدم.چقدر این نبودنها اون بودنها رو بمون ثابت میکنه. چقدر روح و زندگی و جریان و صفا و محبت داشتن این بزرگترهایی که الان ندارمشون. این سالهای آخر پدربزرگم فقط روی صندلی یا مبل مینشست و مفاتیح دستش میگرفت و دعا میخوند. مثل قبلاً نبود که سراغ غذای سحر و پذیرایی و برنامه ریزی ها رو بگیره. ولی همین حضور و نشستن و دیدنشون دلگرمی بود، کوه بود، دریا بود، معنویت بود، همه خوبی ها رو میدیدیم. سرنوشت همه ما مرگ هست و این اتفاق روزی برامون رقم خواهد خورد. این روزا خیلی به آخرین نفسی که میکشم فکر میکنم. اینکه بعدش چه اتفاقی خواهد افتاد.  خودکار سياه...

نمیدونم رنگ مانتوها و روپوش های پرستارا، بر چه اساسی هست. ولی تویی که مانتو فرمز پوشیدی، لطفا حواست به کارت باشه و .... خودکار سياه...